sesje plenerowe

01 paź fotograficzne „ja”, czyli tak mnie natchęło…

Gdy wspominam swoje początki związane z fotografią przypominam sobie sytuację, w której coś mnie podkusiło aby pokazać swoje zdjęcia na jakimś forum fotograficznym. W odpowiedzi usłyszałam- "tak się dzieci nie fotografuje", "za ciemno", "za mrocznie", "powinny być wesołe intensywne kolory", "więcej kolorów !". Generalnie- zjechano mnie od góry do dołu. Był to dla mnie wielki szok i pierwsze zetknięcie się z fotograficznym hejtem. Fakt- moje zdjęcia idealne nie były ale nosiły już znamiona specyficznego klimatu. Oczywiście wtedy tego nie umiałam nazwać, robiłam tak bez większego zastanowienia.Gdy wreszcie po latach odważyłam się bawić fotografią usługowo, najpierw pojechałam na niezliczone ilości warsztatów. Tam próbowano poukładać w mojej głowie na nowo. Każdy z autorytetów, który sprzątał w mojej głowie zaprowadzał w niej swoje porządki. To normalne. Tak to się odbywa. Robiłam wszystko zgodnie z ich wskazówkami a oddając im pod ocenę efekt końcowy nanosiłam ich poprawki. Nie czułam się sobą. Jeździłam na warsztaty fotografii plenerowej, patrzyłam jak bardziej doświadczone koleżanki w 3 sekundy znajdują miejsce, w którym uznają, że wyjdzie fajne zdjęcie. Zazdrościłam im tego. Zastanawiłam się ciągle- czy jest możliwe abym i ja mogła kiedyś wyćwiczyć takie "trzecie oko" które widzi to, czego normalnie patrzący człowiek nie zauważy. Czułam, że chyba nie posiadam takich predyspozycji. Dzieliłam się tymi obawami z innymi. Mówiłam, że "ona jest prawdziwą artystką a ja tylko rzemieślnikiem". Co rozumiem, przez słowo "artysta". Cóż, to bardzo krępujące określenie dla mnie- wiedząc ile wybitnych ludzi na świecie jest tak tytułowanym. Ale artysta to po prostu człowiek, który coś tworzy, kreuje, ma w głowie projekt, który potrafi urzeczywistnić.